Wczoraj mi powiedziała panna Ziuta,
że mnie skład złomu czeka oraz huta,
że już mam wszystkie śrubki rdzą przeżarte
i nie mówiła tego wcale żartem.
Już jestem wysłużonym weteranem,
budyniem dawno z miski wylizanym,
okazem dawno już wymarłej rasy,
ech gdzie są te czasy.

Człowiek miał pusty brzuch, lecz wiarę w duszy,
od krótkich fal miał odgniecione uszy,
odsypiał kaca w poniedziałek przemysł,
co szył ubranka w paski dla ekstremy,
za grosze były wiśnie i melony,
a Słowak to był wtedy jeszcze brat rodzony.
Kto chciał ci dopiec, to cię przezwał Wasyl,
ech gdzie są te czasy.

Muzykę grywaliśmy podejrzaną,
panny do domu szły dopiero rano.
Kto nie wziął pałą choćby raz po głowie,
ten jeszcze nie był pełnoprawny człowiek.
Pod hasłem „Lepsze jutro dla narodu”
komunizm podgryzaliśmy od spodu.
My uczestnicy dysydenckiej klasy,
ech gdzie są te czasy.

Havlovi do więzienia w tajemnicy
podawaliśmy żarcie przez klawiszy.
Między jajami sprytnie był ukryty
pilnik, a czasem libri prohibiti.
Spółdzielcy na wsi dbali o inwentarz,
bowiem społeczna własność była święta,
podobnie inne pracujące masy,
ech gdzie są te czasy

Pieśni-śmy pod koszulą przemycali
i na Namesti stał towarzysz Stalin,
a ruski niedźwiedź, choć mu sierść liniała,
jastrzębiom w USA pokazywał wała.
i Pravo ciągle jeszcze było Rude,
jechać na Zachód graniczyło z cudem,
a dziś nie pyta nikt o Reisepassy,
ech gdzie są te czasy.

Prezydent na Hradczanach szkodził mało,
a słowo komunista dumnie brzmiało,
poeci traktorzystów opiewali
i wielkie dzieła tworzył socrealizm.
Mieliśmy jedną partię, trzy gazety,
policja była ważna że o rety,
na sam ich widok człowiek zbaczał z trasy,
ech gdzie są te czasy.

Armia nas czujnie strzegła od zamętu
i dyscyplina była wśród studentów,
za trzysta koron było kilo mięska
i prawda była jedna i zwycięska.
A teraz w tej kretyńskiej demokracji
kto wie, kto rację ma, kto nie ma racji.
Co mi zostało z dawnej życia krasy
to śpiewać: ech gdzie są te czasy,
stare dobre czasy…